Deze maand een hele column gewijd aan onze oudste zoon Job. Vier jaar lang was hij ons enige kind. Als eerste kleinkind in de familie genoot hij van een bijzondere positie waarin nagenoeg alles draaide om hem. Roel en ik hadden tijd, ruimte en mogelijkheden om elk stapje dat hij zette, elk woordje dat hij zei en elke ontwikkelingsstap die hij maakte breeduit te meten, te vieren en te delen met vrienden en familie (we deden dat nog op de klassieke wijze door middel van het gesproken woord. Foto’s en video’s maakten we wel al, die bleven echter bij ons in de kast en werden niet digitaal gepost).
Hoe anders werd het voor ons gezin, maar vooral voor Job toen Anna haar intrek nam in ons huis. Bezien vanuit het perspectief van een bijna vierjarige kleuter moet het gevoeld hebben alsof de bodem onder hem vandaan gehaald werd. Alles veranderde van het ene op het andere moment. Er kwam een meisje bij hem wonen dat vanaf het eerste begin aanwezig was… altijd en overal aanwezig. Dat zijn ouders, vooral zijn moeder, in beslag nam. Dat met zijn speelgoed speelde, in het begin ook veel speelgoed stuk maakte. Dat meteen grote vrienden probeerde te worden met zijn opa’s en oma’s en hierin ook goed slaagde. Dat antwoord gaf wanneer hij net zijn mond had open gedaan om te reageren. Dat bovenop de glijbaan was geklommen wanneer hij net had nagedacht of hij wilde gaan glijden. Dat bij mij op schoot zat voordat hij zich aan mij omhoog kon trekken en ook geen plaats leek te willen maken voor hem.
Het duurde dan ook een tijdje voordat er een balans kwam in ons gezin en Job er op voortreffelijke, respect verdienende wijze in slaagde met dit nieuwe gezinslid om te gaan. Dit proces verliep niet zonder slag of stoot. Ook Roel en ik waren enorm zoekende naar nieuwe wegen om Anna de aandacht te geven die ze verdiende, maar haar ook te leren wanneer ze even op haar beurt moest wachten om Job de ruimte te geven. Daarnaast gingen we op zoek naar mogelijkheden die we uiteindelijk vonden in exclusieve momenten met Job, terwijl Anna genoot van de aandacht van opa en oma of andere familie. In de jaren die volgden zijn Job en Anna naar elkaar toe gegroeid, deelden en speelden veel met elkaar gedurende hun basisschoolperiode.
Na verloop van tijd veranderden hun interesses, werd het verschil in ontwikkelingsniveau ook steeds groter en konden ze niet meer goed bij elkaar aansluiten. Ze gaan nu ieder hun eigen weg, hebben hun eigen bezigheden en hun eigen vrienden. Er is weinig gemeenschappelijks meer, behalve hetzelfde huis en dezelfde (pleeg)ouders waarnaar ze ’s avonds terugkeren. Op specifieke momenten voel ik die warmte en dat respect weer voor de wijze waarop hij de gevolgen van een beslissing, die zijn ouders jaren geleden hebben gemaakt, gedragen en het hoofd geboden heeft. Job chapeau!